Święty diakon - Św. Szczepan?,

Św. Wawrzyniec?;
drewno dębowe, bejcowane i politurowane; wys. 71 cm.
Europa Zachodnia, 1. ćw. XVI w.
Dębowa, niepolichromowana figura przedstawia jednego ze świętych diakonów, odzianego w sutannę i charakterystyczną, okoloną ozdobnymi frędzlami dalmatykę z szerokim kołnierzem, prawa ręka trzymała pierwotnie jeden z atrybutów, lewa zgięta w łokciu przytrzymuje otwartą księgę; kolista młodzieńcza twarz okolona jest kędzierzawymi włosami. Do najbardziej popularnych przedstawień świętych diakonów należeli w późnym średniowieczu św. Szczepan i św. Wawrzyniec, nie można wykluczyć że dzieło przedstawia jednego z nich. Na 1 ćw. XVI w. wskazuje z jednej strony sposób opracowania szat w duchu dojrzałego stylu łamanego o ostrych fałdach kontrastowanych z szerszymi, gładkimi powierzchniami, z drugiej typ twarzy świętego o wysoko
uniesionych wąskich brwiach i równie wąskich, „dalekowschodnich” oczach, a także kędzierzawa ornamentalizująca fryzura. Również użycie dębiny i pozbawienie rzeźby polichromii są bardziej typowe dla początku XVI niż końca XV wieku. Brak jest natomiast cech charakteryzujących konkretny ośrodek powstania, dzieło mogło być wytworzone zarówno w Niemczech, Austrii,
Niderlandach, jak i we Francji.