Matka Boska z małym Jezusem

- Madonna Obozowa, 1938
gips barwiony na zielono, wys. 30 cm;
sygn. z tyłu na podstawie: HORNO

Grupa przedstawia przyklękającą Matkę Boską w długiej szacie, boso, z warkoczem uplecionym w krąg głowy, przytrzymującą pod rozłożone szeroko ramiona, uczącego się chodzić małego Jezusa, półnagiego, odzianego w koszulkę z długim rozcięciem dekoltu. Rzeźba ta była ustawiona na ołtarzu w kaplicy obozowej w Woldenburgu - (niemieckim obozie jenieckim przeznaczonym dla zołnierzy Wojska Polskiego), w której Polscy żołnierze spotykali sie na wspólnej modlitwie. Twarz Madonny jest podobno wykonanym z pamięcie portretem żony artysty. Rzeźba została zrealizowana z drobnymi zmian ami w monumentalnej, kamiennej
formie w ołtarzu zewnętrznym kościoła św. Rocha w Białymstoku, dla którego Horno-Popławski wykonał także inne rzeźby: Chrystusa w ołtarzu głównym oraz Chrystusa Dobrego Pasterza na galerii dziedzińca.

Rzeźbiarz był wnukiem powstańca z 1863 roku, zesłanego w głąb Rosji. Studia artystyczne zainicjował w Moskwie, zaś w latach 1923-1931 kształcił się w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Tadeusza Pruszkowskiego i Tadeusza Breyera. Po ukończeniu uczelni odbył studia we Francji i Włoszech. W 1931 r. rozpoczął pracę pedagogiczną na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu im. Stefana Batorego w Wilnie. Był członkiem grupy artystycznej "Forma", wileńskiego Towarzystwa Artystów Plastyków oraz warszawskiego Związku Zawodowego Artystów Rzeźbiarzy. Okupację spędził w Oflagu w Woldenbergu, gdzie wykonał m.in. rzeźby do kaplicy obozowej. Po wojnie był początkowo profesorem Szkoły Sztuk Pięknych w Białymstoku. W latach 1946-1949 wykładał na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, a od 1949 w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Sopocie, gdzie w okresie 1949-1950 i 1956-1960 pełnił funkcję dziekana Wydziału Rzeźby. W 1948 uczestniczył w konkursie na projekt pomnika Adama Mickiewicza w Poznaniu, w wyniku którego
otrzymał II nagrodę. W latach 1951-1954 był głównym projektantem wystroju rzeźbiarskiego odbudowywanych kamieniczek Starego Miasta w Gdańsku. W 1952 brał udział w wystawie "100 lat realizmu w Polsce" w Moskwie. W 1955 zrealizował pomnik Adama Mickiewicza przed Pałacem Kultury i Nauki w Warszawie. W roku 1969 został odznaczony Złotym Medalem na XIX Biennale Sztuki we Florencji.