Krucyfiks

drewno lipowe, polichromowane i złocone; wys. 57 cm.
Polska, ok. 1670-1700
Krucyfiks jest pracą powstałą w jednym z polskich (małopolskich ?) warsztatów końca XVII w. Chrystus ukazany jest z opuszczoną głową, w koronie cierniowej o rytmicznych, gęstych splotach i w perizonium ciasno opinającym biodra. Mimo pewnych cech dojrzałego baroku, jak dość muskularna, krępa sylwetka, zabytek lokuje się raczej w manierystyczno-brokowej tradycji polskiej snycerki XVI-XVII w.
Przejawia się to choćby w deformacjach anatomii, np. w przeskalowanych dłoniach i stopach o nienaturalnie rozszerzonych palcach. Uwagę zwraca oryginalna polichromia i złocenie perizonium.