W plenerze, lata 30. XX w.

akwarela, papier; 36 x 50 cm;
na odwrocie ołówkiem: nr kat. 111.
Wystawiana: „Leonard Pękalski 1896-1944. Wystawa pośmiertna”, Warszawa 1969 - ZPAP, kat. poz. 111 (jako własność siostry artysty).
"Bogata i różnorodna twórczość Pękalskiego w latach 30. na polu malarstwa tak ściennego, jak sztalugowego (...) konsekwentnie dochodziła do szczytu własnej syntezy. W docieraniu do sedna własnej istoty, a także w uporządkowaniu metody twórczej walną pomocą była czułość artysty na wszelkie poruszenia żywotne w środowisku polskim: przyjacielski kontakt z Kowarskim zarówno jak z kapistami, nie wykluczał bynajmniej zainteresowania malarstwem abstrakcyjnym oraz bacznej obserwacji młodych i najmłodszych talentów. Nieobojętne były też przeżyte dogłębnie podróże zagraniczne. Tak np. (...) z Francji [przywiózł Pękalski] ideał malarski par excellence, pod którego urokiem miał już pozostać do końca życia: martwe natury Chardina. Jako malarz sztalugowy osiągnął on wysoki stopień harmonii kolorystyczno-kompozycyjnej. Lekcja Chardina, w połączeniu z lekcją Cézanne’a, nakłada się znakomicie na doświadczenia uprzednio uzyskane w malarstwie dekoracyjnym. Obrazami z drugiej połowy lat 30., zwłaszcza na polu martwej natury, portretu i pejzażu, dowiódł Pękalski, że nieobce mu są wszelkie tajniki malarstwa intymnego, że we właściwej mu gamie przytłumionej z przewagą tonów szaroliliowych i brunatno-srebrzystych włada najsubtelniejszymi środkami ekspresji kolorystycznej" (Juliusz Starzyński, Wstęp do katalogu wystawy, s. nlb.12).
Uczeń i współpracownik E. Trojanowskiego w latach 1913-18. W 1918 r. ukończył Miejską Szkołę Sztuk Zdobniczych i Malarstwa w Warszawie. Pracował przy konserwacji polichromii na Zamku w Lublinie. W latach 1924-1928 był asystentem Feliksa Szczęsnego Kowarskiego w krakowskiej ASP. W tym czasie pod kierunkiem A. Szyszko-Bohusza pracował przy konserwacji fryzów w Zamku Wawelskim. Był członkiem Cechu Artystów Plastyków Jednoróg, potem ugrupowania Pryzmat. Podróżował do Włoch, Francji, Anglii. Od 1928 r. był asystentem, a poźniej profesorem w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych. Prace prezentował na wielu wystawach zbiorowych i indywidualnych. W 1969 r. w Warszawie odbyła się wystawa retrospektywna jego twórczości. Pejzaże, martwe natury, portrety tworzył w technice olejnej, gwaszu i akwareli. Jego droga artystyczna wiodła od malarstwa monumentalnego, poprzez formizm do koloryzmu.