Ewangelista

drewno lipowe, gruntowane (i polichromowane ?), wys. 91 cm. Polska, 2 ćw. XVIII w. Późnobarokowa rzeźba przedstawia siedzącą, brodatą postać bosonogiego młodego świętego, w długiej szacie oraz w płaszczu przewieszonym przez prawy bark i skłębionym na biodrach, w sandałach na stopach. Lewą ręką święty przytrzymuje otwartą księgę wspartą na biodrze, prawą - o obłamanej dłoni - wznosi ku górze; pierwotnie trzymając w niej niezachowany atrybut, jakim musiało być pióro. Głowa silnie zwrócona w lewo skierowana jest ku górze. Powyższe pozwala dość jednoznacznie określić ikonografię rzeźby jako jednego z trzech ewangelistów: Mateusza, Marka bądź Łukasza (typ św. Jana rządził się własną specyfiką). Figura umieszczona była w zwieńczeniu ołtarza bądź - co bardziej prawdopodobne - na koszu ambony. Można przypuszczać, że praca powstała w jednym z drugorzędnych warsztatów Polski południowej, bądź wschodniej w 2. ćw. XVIII w. Stan zachowania jest niezadowalający, z rzeźby odpada grunt kredowy i niewątpliwie wtórnie położona biała farba silnie zacierająca szczegóły.