Szabla polsko-węgierska

głownia stalowa, szeroka, z wąskim, obustronnie ciągnionym zbroczem pośrodku, sięgającym sztychu; na obu płazach liczne, bite puncynami znaki sierpowate, zębate, ciągnące się wzdłuż grzbietu; na płazie wewnętrznym, poniżej zastawy bity kartusz
z herbem Puchała (?); jelec stalowy, krzyżowy, o płasko rozklepanych ramionach; rękojeść (wtórna) karbowana, obciągnięta skórą, z płaską, owalną głowicą;
stal, drewno, skóra; dł. głowni 74,3 cm, krzywizna 3,2 cm, dł. całk. 87,5 cm.
Polska, XVI/XVII w.

Szabla polsko-węgierska z identycznie znakowaną głownią (podwójne, sierpowate punce ciągnące się aż do pióra) znajduje się w zbiorach Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie, była publikowana w pracy Andrzeja Nadolskiego "Polska Broń, broń biała", wyd. Ossolineum, Wrocław 1974 r. Ryc. 93.