Szabla pruska, oficerska w pochwie

głownia stalowa, niklowana, z obustronnie szlifowanym szerokim zbroczem sięgającym aż do pióra; od dołu nasady, do połowy brzuśca obustronnie wzdłuż, oraz na grzbiecie trawiony floralny ryt z akcentami motywów białej broni; pióro obosieczne z centrycznym sztychem; rękojeść mosiężna, jednokabłąkowy; kabłąk z wydatnym wybrzuszeniem w górnej części; krzyż jelca z jednostronnymi płaskimi, zaokrąglonymi u dołu wąsami; tylne ramię jelca zgięte i zwężające się ku dołowi, zakończone owalną, spłaszczoną łezką. Głowica nachylona ku przodowi z kapturkiem; trzon rękojeści w ciemnym jaszczurze, cięty w 12 karbów w oplocie z mosiężnego drutu; kapturek przechodzi w szeroki warkocz z dwoma zaokrąglonymi skrzydełkami; pochwa stalowa, czerniona z dwiema ryfkami, z jednym kółkiem nośnym; trzewik ekscentryczny; stal, mosiądz, drewno, skóra; dł. głowni 78 cm, krzywizna 1,5 cm, dł. całk. 93 cm, grub. płazu u nasady 0,5 cm, dł. w pochwie 93 cm. Niemcy, pocz. XX w.