Szabla polska, oficera piechoty,

Głownia niklowana, zewnętrznie szlifowana we wklęsłą, szeroką bruzdę; obosieczne płaskie pióro z lekko zaznaczoną ością i z centrycznym sztychem; rękojeść zamknięta, z jelcem trzykabłąkowym; dwa boczne kabłąki, wygięte esowato, zbiegają się w górnej połowie przedniego kabłąka charakteryzującego się załamaniem jelca pod kątem prostym; krzyż jelca płaski, z tylnym ramieniem zawiniętym do dołu w formie wałeczka, tworząc w rzucie bocznym łezkę; wąsy podwójne, trójkątne; głowica płaska, z gwintowanym otworem po brakującej nakrętce - zwykle w kształcie rozetki; kapturek głowicy bez warkocza, z cyzelowanym orłem w koronie osadzanym na tarczy; uchwyt drewniany, obciągnięty czarnym (miejscami przetartym) jaszczurem ze spiralnie okręconym 12 krotnie drutem; pochwa metalowa z pojedynczą płaską ryfką; od góry zakończona kołnierzem, trzewik u dołu wytarty, zamknięty nieregularną ostrogą; stal, stal niklowana, mosiądz, skóra; dł. głowni 76,5 cm; szer. u nasady 2 cm; dł. wąsów 5,6 cm; gr. u nasady 0,6 cm; wys. krzywizny 1,4 cm; dł. całk. 90 cm; dł. w pochwie 93,7 cm;