Fotel z uszami

z wysokim, zwieńczonym faliście oparciem, o regulowanej pozycji (korba wraz z mechanizmem w prawym boku), z uszakami, z podnóżkiem wysuwanym z oskrzynienia na zębatce, pełnych bokach, wyściełany (oparcie wraz z uszami, siedzenie, boki wraz z poręczami oraz podnóżek), wsparty na czterech nóżkach zakończonych rolkami, przednich toczonych, tylnych graniastych. Boki od zewnętrznej strony oraz oskrzynienie fornirowane, dekorowane profilowanymi listwami tworzącymi faliste pola. Konstrukcja - brzost; fornir - brzost barwiony na orzech; 130,5 x 77 x 82 cm (po maksymalnym odchyleniu oparcia do 116 cm, a wraz z wysuniętym podnóżkiem do 152,5 cm); Polska, ok. 1840. Fotel z uszami, zwany jest również fotelem dziadunia. Wykorzystywano go do odpoczynku w czasie dnia, a uszy służyły do oparcia głowy. Fotele te znane od epoki baroku, na przestrzeni wieków niemal nie zmieniały swojej formy. Fotel o kształtach zakorzenionych i typowych dla stylu biedermeier, w dekoracji należący już do stylistyki Ludwika Filipa, a bardzo typowej na ziemiach między Warszawą, a Wilnem.