Szabla oficera jazdy lekkiej (huzarów ?)

Kon. XVIII/pocz. XIX w. Głownia stalowa, długości 865 mm, szerokości przy nasadzie 29 mm i grubości grzbietu 7 mm, z wygięciem na 68 mm, wklęsło szlifowana na obu płazach w szeroką bruzdę, zakończona obosiecznym piórem z nieznacznie zaznaczonym młotkiem i ściętym sztychem "a la pandur". Na zastawie ślady szmelcowania i dekoracji wiciowo roślinnej z nikłymi śladami złocenia, wśród której na płazie zewnętrznym widoczna jest postać huzara na koniu, na wewnętrznym armatura. Na piórze wzdłuż ostrza widoczne ślady pęknięcia i rozwarstwienia. Oprawa rękojeści stalowa, czerniona. Jelec krzyżowo kabłąkowy z prostymi, wąskimi wąsami. Kabłąk zagięty przy jelcu pod kątem prostym, rozszerzający się w górnej części i połączony z płaskim kapturkiem głowicy w kształcie wydłużonego migdała, w części grzbietowej przechodzący w długi warkocz. Na płaskiej powierzchni kapturka wystaje zanitowany trzpień głowni. Trzon rękojeści drewniany, karbowany, pokryty czarną skórą i opleciony podwójnym, skręconym drutem miedzianym. Pochwa z blachy stalowej, czerniona, z podłużnym wklęśnięciem na całej długości na obu bocznych powierzchniach. Szyjka zakończona kryzą kołnierza włożoną na wcisk. Dół pochwy zakończony płaską, nierównoramienn ą ostrogą. Na krawędzi grzbietu zamocowane są dwa ogniwka z osadzonymi w nich ruchomymi kółkami nośnymi. Stal, miedź, drewno skóra. Długość całk. w pochwie - 1012 mm; bez pochwy - 993 mm. Waga w pochwie - 969 g; bez pochwy - 524 g. Rosja. Prusy (?). Kon. XVIII/pocz. XIX w.