Szyszak jazdy niemieckiej

tzw. "pappenheimer". Dzwon półkulisty, kuty z jednej blachy wys. ok. 125 mm, szerokości - 215 mm i długości 235 mm, o powierzchni wzmocnionej sześcioma wypukło kanelowanymi grzbietami, promieniście rozchodzących się ze szczytu. Na szczycie umieszczona jest płaska, okrągła tarczka ( być może uzupełniona wtórnie), stanowiąca podkładkę pod okrągłe uszko, przez który przewlekano rzemień służący do zawieszania przy siodle. Na przodzie daszek szeroko zaokrąglony na boki, z wystającym zębem pośrodku, zamocowany do dzwonu czterema nitami. Krawędzie daszka zawinięte i sklepane celem wzmocnienia. Na daszku wybita litera "E". Nad daszkiem przynitowany do dzwonu skobel z motylkową śrubą mocującą ruchomy nosal z żelaznej listwy z wystającym nitem u dołu, zakończony u góry w kształcie płaskiego liścia, na którym również wybito literę "E". Nakarczek czterofolgowy, szeroki, zachodzący na boki, z ostatnią folgą wyciętą w ząb. Policzki zawieszone na dwóch rzemieniach każdy, trójkątne z lekko zaokrąglonymi bokami i ściętym wierzchołkiem, zaopatrzone w siedem otworów słuchowych. Krawędzie nakarczka i policzków wzmocnione podobnie jak daszka oraz dodatkowo półkulistymi nitami. Stal, skóra.Długość całk. - ok. 440 mm, wysokość - ok. 280. Waga - 1756 g. Szyszaki tego typu używane były w całej Europie Środkowej od ok. 1620 roku do początków wieku XVIII, w tym także w Rzeczypospolitej Obojga Narodów, ale przede wszystkim w Austrii przez kirasjerów cesarskich, od nazwiska dowódcy których, grafa Gotfryda Henryka Pappenheima przyjęła się ich popularna nazwa.