Sekretera a abattant

sygnowana N. PETIT o prostych bokach i froncie, ściętych frontowych narożach, z marmurowym blatem, z szufladą u góry, z odkładaną klapą i dwuskrzydłową szafką u dołu, fornirowana mahoniem, powierzchnie ujęte listwami mosiężnymi w formie półwałków, dekorowana mosiężnymi okuciami, wsparta na konsolowych nogach. U góry frontowych naroży okucia w formie kobiety w rozwianej szacie, prowadzącej putto. Szyldy szuflady i klapy okrągłe. Szyldy zamków na skrzydłach drzwi wydłużone. Na przednich nogach palmety. Na froncie fartuszka wieniec ze wstęgami. Klapa od wewnętrznej strony wyklejona zielonym suknem. Wnętrze sekreterowe z półkami w trzech rzędach (górna na całej szerokości, środkowa, podzielona na dwie strefy, dolna w formie wnęki), dolną flankują szufladki, po trzy z każdej strony. Lica szufladek ujęte profilowaną listwą. Półki okleinowane pasami wzorzystego różanego forniru. Materiały: konstrukcja - dębina; fornir -mahoń, róża; okucia - mosiądz; Wymiary: 141,5 x 97,8 x 40,5 cm; korpus - 139,5 x 95,3 x 38,5 cm; blat marmurowy (wtórny) - 1,8 x 97,8 x 40,5 Pod blatem na lewym przednim narożu oraz na ramiaku pleców po prawej stronie wybite w dwóch miejscach pary sygnatur: komisji stolarskiej potwierdzającej jakość wyrobu - JME (Jurande des Meiuisiers - Ebenistes, obowiązkowej od 1751 do 1791 i później) oraz stolarza, który wykonał mebel N.PETIT - wys. liter 4 mm, dł sygnatury 3,5 cm; Francja, 1765 - 1775; Nicolas Petit (1732-1791). Forma tejże sekretery zwana z jęz. francuskiego ŕ abattant (znaczy z klapą) wykształcona w rokoku, przeżyła w klasycyzmie swój największy rozkwit. W przeciwieństwie do wcześniejszych barokowych bardzo rozbudowanych form z nastawami, ta była kompaktowa, mała i wygodna. Sygnujący sekreterę Nicolas Petitt żyjący w latach 1731-1791, mistrzem stolarskim w cechu paryskim został w 1765 roku, działającym oraz tworzącym w epoce rokoka i klasycyzmu. Meble w prezentowanym stylu wykonywał w latach 1765 - 1775. Obok postawionej na sekreterze w dwóch miejscach sygnaturze stolarza (na konstrukcji lewym przednim narożu pod marmurowym blatem oraz na ramiaku pleców po prawej stronie) umieszczono znak JME świadczący o przejściu mebla przez cechową komisję stolarską potwierdzająca jakość wykonania zgodnie z przyjętymi przez nich normami. Mebel o prostym kształcie i bardzo oszczędniej dekoracji złożonej przede wszystkim z mosiężnych półwałków, które ożywiają powierzchnie. Jednocześnie był to typowy element zdobniczy wykorzystywany w meblarstwie francuskim, a następnie zapożyczony z niego i wykorzystywanym również w krajach Europy środkowej, gdzie nosił miano stylu Jacob. Mebel nosi ślady patyny i użytkowania: w formie drobnych wgnieceń w fornirze, przetarć. Zachowany w bardzo dobrym sanie, co obecnie jest wielką rzadkością. Francuskie meble sygnowane nie pojawiają się na polskim rynku antykwarycznym, są jedynie spotykane w kolekcjach muzealnych. Lit. Denise Ledoux-Lebard, Ebénistes parisiens du XIXe sičcle 1795-1870. Les oeuvres et leurs marques, Paris 1965, s. 444. Anne Droguet, Les styles Transition et Louis XVI, Les Editions de l'Amateur, collection /w/: Des styles, 2005, s. 159, il. 144. Stefan Mieleszkiewicz, Sygnowanie mebli, Przemysł Drzewny 1999, nr 4, s. 24-27; Izydor Grzeluk, Słownik Terminologiczny Mebli, Warszawa 2000, s. 23-24;