Anioł siedzący

drewno lipowe, polichromowane i srebrzone; wys. 74 cm. Polska, ok. poł. XVII w. Średnich rozmiarów, manierystyczna rzeźba anioła z całą pewnością stanowiła - wraz z drugą, niezachowaną figurą - parę aniołów wieńczących trójkątne naczółki ołtarza. Świadczy o tym siedząca poza, zwłaszcza zaś układ zgiętych w kolanach nóg: szeroko rozstawionych, obejmujących pierwotnie element architektoniczny (noga lewa wspierała się na nasadzie naczółka, noga prawa swobodnie zwisała u jego końca). Takie posadowienie, podobnie jak szerokie rozłożenie rąk w geście adoracji, a także charakter stylowy świadczą na rzecz datowania rzeźby na połowę XVII w. Charakterystyczny jest późnomanierystyczny modus rzeźby: typ fizjonomiczny z gruszkowym kształtem czaszki, wysokim czołem oraz wysoko uniesionymi brwiami i wielkimi oczami, okalające głowę loki włosów, dekoracyjna, żłobkowana draperia przepasanej tuniki o podkasanych rękawach czy ozdobne, sylwetowo wycięte, jakby metaliczne skrzydła. Figura, wraz z całą nastawą, wykonana została najpewniej w jednym z warsztatów małopolskich przed "Potopem". Uwagę zwraca polichromia zbliżona do pierwotnej, interesujące i dość rzadkie jest zwłaszcza srebrzenie tuniki.