Kufer barokowy

o prostych, zbieżnych ku dołowi bokach, z odkładanym wypukłym wiekiem, wsparty na konsolowych nóżkach, malowany na brązowo, bogato okuty ażurowymi pasami z blachy stalowej, kutymi i repusowanymi. Okucia tworzą na froncie i wieku koronkowy wzór. Na bokach kute uchwyty. Zamek wpuszczany, hakowy, jednoryglowy. Konstrukcja - dębina; okucia - stal; 82 x 125 x 65,5 cm Europa Środkowa, Polska (?); ok. poł. XVIII w. Kufry wykorzystywano najczęściej do przechowywania i przewożenia odzieży, bielizny. Bogato dekorowane służyły jako kufry wyprawowe, a zawartość była wianem. Omawiany mebel charakteryzują bardzo ciekawe, niespotykane okucia, które są jego wielką ozdobą. Wnętrze po zalaniu wodą.