Rzeźba świętej - Św. Klara (?)

drewno lipowe, polichromowane, wys. 118 cm. Polska, ok. 1700 r. Stojąca rzeźba świętej zakonnicy w habicie i welonie na głowie opadającym na ramiona i persi odziana jest w przepasaną szatę spodnią i spięty na piersiach płaszcz otulający plecy oraz ramiona i okrywający krótką połą prawe biodro i kolano. Ręce pierwotnie złożone do modlitwy, obecnie pozbawione są dłoni i przegubów. Niewątpliwie pierwotnie związana z średnich rozmiarów ołtarzem bocznym, figura stała przypuszczalnie na wysuniętej silnie w bok konsoli lub cokole ołtarzowym, ma bowiem pozbawione korytowania, opracowane rzeźbiarsko i malarsko plecy, a zatem była przeznaczona do oglądania także od tyłu. Przy próbie datowania figury warto zwrócić uwagę na nieco zaskakującą dychotomię stylową między traktowaniem twarzy i draperii. Ta ostatnia wywodzi się jeszcze z rzeźby późnorenesansowej początku XVII w. czego sygnałem jest choćby krótka pomarszczona poła płaszcza przerzucona na biodro. Jednak o datowaniu na przełom XVIII i XVIII w. przesądza typ fizjonomiczny bliski modelowi ok. 1700 r. o pewnych cechach klasycyzujących, zwłaszcza regularnych rysach owalu twarzy o prostym wąskim nosie i równomiernie rozstawionych wąskich oczach. Polichromia na większości powierzchni jest silnie zniszczona, odarta z gruntu i zmatowiała, ostatnia próba konserwacji ograniczyła się jedynie do twarzy. Ta dobrej klasy rzeźba warta jest niewątpliwie większej troski konserwatorskiej.