Henryk Siemiradzki

Z dziewięćdziesięcioma trzema ilustracyami w tekście, dziesięcioma heliograwiurami, dwoma kolorowemi facsimiliami szkiców olejnych i portretem.
Warszawa - Kraków 1904. Nakład i własność Gebethnera i Wolffa; 34 x 27 cm;
oprawa pełna skóra wg oryginału z portretem artysty na licu, tłoczona złotem tytulatura na licu i na grzbiecie, 13 tablic w technice heliograwiury w tym 2 rozkładane i 2 barwne autotypie.
Stan zachowania: nieznaczne zabrudzenia, poza tym stan bardzo dobry
Jedyna polska monografia Henryka Siemiradzkiego z reprodukcjami jego obrazów w graficznej technice heliograwiury.
Heliograwiura - rodzaj graficznej techniki druku wklęsłego, zbliżony do akwatinty, polegający na fotograficznym przenoszeniu obrazu na płytę metalową (najczęściej miedzianą) i wytrawienie za pomocą emulsji światłoczułej w ten sposób by miejsca najjaśniejsze stworzyły najpłytsze zagłębienia. Wynaleziona w 1879 r. Druk odbywa się w specjalnej prasie ręcznej. Heliograwiura rozpowszechniona w XIX w. została wyparta później przez rotograwiurę, gdyż heliograwiura jest metodą drogą i bardzo czasochłonną. Heliograwiurę stosuje się tylko wtedy, gdy trzeba stworzyć niewielką ilość kopii o bardzo wysokiej jakości.