Berło procesyjne

drewno złocone, fragmentarycznie polichromowane (dolna część trzonu wtórna), wys. 165 cm. Polska, ok. poł. XVIII w. Berła procesyjne stanowiły zapomniany dziś, popularny w okresie baroku element wyposażenia liturgicznego polskich świątyń. Stanowiły rzeźbiarski odpowiednik bardziej znanych chorągwi procesyjnych, czy malowanych feretronów. Nieliczne przykłady zachowały się do dziś na terenach Wschodniej Polski (min. w kościołach obecnej Białorusi). Prezentowany tu obiekt pochodzi z okresu późnego baroku, i powstał zapewne ok. poł. XVIII w., na co wskazuje min. późnobarokowa forma glorii promienistej wywodzącej się ze złotnictwa (monstrancje), przy dość zachowawczej ornamentyce trzonu zdobionego krótkimi liśćmi akantu i laskowaniem. Płaskorzeźbione postaci w medalionach - na awersie Matka Boska Niepokalanie Poczęta, na rewersie św. Józef z Dzieciątkiem - są równie zachowawcze, o dość uproszczonym modelunku i kompozycji, wywodzących się z tradycji rzeźby siedemnastowiecznej. Pierwotny stan zachowania i oryginalna polichromia i złocenia rekompensują mało wyrafinowane opracowanie rzeźbiarskie.