Zwieńczenie ołtarza

drewno lipowe polichromowane i złocone, wys. 31 cm., szer. 81 cm. Warszawa (?), ok. 1720 Późnobarokowa kompozycja snycerska, złożona z pary aniołków klęczących po bokach owalnego kartusza wśród ornamentu regencyjnego, pochodzi przypuszczalnie z niewielkiej nastawy ołtarzowej. Wydłużona i spłaszczona kompozycja, a także opracowanie odwrocia może świadczyć o pierwotnym aplikowaniu elementu do płaskiego lica, przypuszczalnie zwieńczenia ołtarza, względnie pola nad ramą obrazu. Putta trzymają jako atrybuty min. klucz i księgę odnoszące się niemal z całą pewnością do osoby św. Piotra, można zatem przypuszczać że zdobiony w ten sposób ołtarz poświęcony był właśnie temu świętemu. Charakter rzeźb, o pulchnych, przesadnie otłuszczonych kształtach dziecięcego ciała, krągłych głowach, obfitych włosach, i mięsitych, dość ekspresyjnych fałdach draperii, pozwala ostrożnie wskazywać na wykonanie w warszawskim ośrodku rzeźbiarskim, a szczególny typ ornamentu wczesnoregencyjnego, złożonego z silnie wyginanych, karbowanych taśm, wolut i krótkich pędów akantowych na czas powstania w okolicach roku 1720. Wiodącą pozycję miał wówczas w Warszawie ogromny, wieloosobowy warsztat, bez mała przedsiębiorstwo rzeźbiarskie, prowadzone przez Bartłomieja Michała Bernatowicza (zm. 1730). Trzeba jednak wyraźnie nadmienić, że z dłutem samego Bernatowicza dziełka wiązać nie można. Uwagę zwraca pierwotna - choć nadniszczona zębem czasu - polichromia karnacji i pozłota draperii, skrzydeł i ornamentu.