Sekretera w stylu Ludwika Filipa

o prostych bokach i froncie, ściętych frontowych narożach, z czterema szufladami i odkładaną klapą, zakończona faliście z wypiętrzonym zwieńczeniem ze stylizowanych liści i wolut, wsparta na konsolowych nóżkach. Całość fornirowana wzorzysta okleiną. Naroża frontowe wysunięte w górnej partii, z wolutowa konsolką u dołu, zwieńczone sterczynką. Konstrukcja klapy ramowa, z obrzeżem od wewnętrznej strony faliście wyciętym, z jedną płyciną. Wnętrze z centralnie umieszczoną jednoskrzydłową szafką, flankowaną dwoma wnękami i ujętą dodatkowo sześcioma szufladkami (u góry pojedyncza wydłużona z licem imitującym podział na trzy szufladki, a u dołu pięcioma niewielkimi). Szafka oraz dolna środkowa szufladka flankowane toczonymi pół-tralkami, zwieńczone łukiem w formie tzw. oślego grzbietu, wyciętym w listwie nałożonej na centralna część szuflady znajdującej się nad nią. Lica szufladek na bokach ozdobione intarsjowanymi geometrycznymi wzorami. Wnęki na bokach szafki zwieńczone u góry faliście wyciętym fartuszkiem, a we wnętrzu, podobnie jak szafka mazerowane;
konstrukcja - sosna, brzoza; fornir - orzech; 183,5 x 102 x 51 cm. Europa Środkowa, 2 poł. XIX w.
Sekretera w stylu Ludwika Filipa o popularnej w XIX wieku kompaktowej formie zbliżonej do prostopadłościanu, której powierzchnia ozdobiona została bogato usłojoną okleiną orzechową. Wnętrze z prostą, a jednocześnie mniej typową dekoracją, m.in. mazerowane (imitacja usłojenia palisandru) oraz intarsjowane w geometryczne wzory.