Garłacz z zamkiem skałkowym

lufa stalowa, gładka, kielichowo rozchylona u wylotu; w części dennej 8-granna; na grzbiecie bity napis: „IOHANN ACHATIUS BISCHOFF 1697”; na stalowej płycie zamkowej napis: „HANS. CHRISTOF. LEIB. 1697”; w miejscu kontrblachy esowaty flores stalowy; osłona spustu stalowa; łoże orzechowe, długie, mazerowane, podrzeźbiane w partii dennej w motyw stylizowanej wici roślinnej; kolba z przewężoną szyją; stopa okuta stalą - trzewik z długim wąsem; w kolbie od spodu schowek na zapasowe skałki; wewnątrz współczesny napis własnościowy wykonany mazakiem: „M. KRZYW.” (2 razy); u spodu łoża kanał i 3 tuleje stalowe na drewniany stempel; grzybek pod kolbą i ruchoma antabka na łożu pod lufą do mocowania taśmy nośnej;
stal, drewno; dł. lufy z wąsem - 76 cm, dł. całk. 111 cm.
Niemcy, k. XVII w.
Garłacz - zwany też tromblonem - z charakterystycznym, lejkowatym rozszerzeniem lufy u wylotu, był bronią groźną w starciach na niewielką odległość; nabijano go tzw. siekańcami, albo śrutem; używano go w marynarce do abordażu, a także w szturmowaniu i obronie umocnień.