Toaletka w stylu art deco

z dwoma prostopadłościennymi, jednoskrzydłowymi szafkami o lekko wybrzuszonych licach na bokach, spiętymi szufladą o wklęsłym licu. Nad podstawą umocowane lustro o falistym wykroju, fazowane na obrzeżu (bez ramy). We wnętrzach szafek po dwie szuflady. Materiały: konstrukcje - mahoń; fornir - orzech, mahoń (we wnętrzu podstawy); podstawa - 70,5 x 131 x 51,5 cm; lustro - 92 x 96 cm; wys. podstawy wraz z lustrem ok. 158 cm; Polska, ok. 1935 Podobne tejże toaletce meble były w latach 30. XX wieku wykonywane w kompletach mebli do salonu. Praktyki takie były wynikiem przede wszystkim stylu życia: nowych, ale niewielkich mieszkań miejskich, ograniczonych często do dwóch pokoi. Stąd też w wielofunkcyjnym pokoju dziennym gromadzono wiele mebli o różnym przeznaczeniu. Mebel typowy dla stolarstwa polskiego, w tzw. stylu popularnym, przeznaczonym do produkcji mechanicznej, którego ascetyczna dekoracja ograniczona została do gry form i wzorzystego forniru.