Chrystus Ukrzyżowany

drewno lipowe bielone (wtórnie); wys. 83 cm.
Polska, 2. ćw. XVII w.

Pochodzący z 2. ćw. XVII w. nie najwyższej klasy krucyfiks lokuje się w tradycji polskiej, czy szerzej środkowo-europejskiej (w wydaniu połnocnym) snycerki siedemnastowiecznej o jeszcze gotyckich, szesnastowiecznych reminiscencjach. Wyraźny archaizm rzeźby przejawia się w wydłużonych proporcjach, przy małej głowie i wyciągniętym korpusie, ramionach i nogach o krzyżowanych stopach. Uderza silne wychudzenie sylwetki, ekspozycja wyciągniętych mięśni, ścięgien i żeber.
Płytko opracowane perizonium okrywa ciasno biodra zwieszając się drapowanym fragmentem u prawego boku figury.