Fotel nożycowy w stylu renesansowym

o formie zbudowanej z esowato wygiętych i przecinających szczeblinek, spiętych na bokach granikami poręczy zakończonymi rzeźbionymi maszkaronami i z tyłu faliście wyciętą deską oparcia, z deskowym, kwadratowym siedzeniem, inkrustowany grawerowaną kością. Deska oparcia ujęta na obrzeżu żyłką, wypełniona liśćmi i kwiatami z arkadą pośrodku flankowaną na bokach dwoma siedzącymi postaciami podtrzymującymi rogi obfitości, zwieńczoną lilijką, a wsparta na maszkaronie. W arkadzie kobieta w tanecznej pozie. Siedzenie z czterema polami narożach, zbliżonymi do trójkątów ujętymi żyłką, wypełnionymi kwiatami,
otaczającymi kolo z żyłki pośrodku z wpisanym w nie herbem;
konstrukcja i snycerka - orzech; inkrustacje - kość; 93 x 71 x 51 cm.
Europa Zachodnia, Włochy Północne (Mediolan?), ok. 1870
Fotel w formie i dekoracji nawiązujący do składanego siedziska renesansowego. Meble takie były licznie wykonywane we Włoszech od około lat 70. XIX wieku, przynajmniej do końca wieku. Zakłady mediolańskie specjalizowały się w naśladownictwach renesansowych i barokowych mebli, czasami sprzedając je jako falsyfikaty.
Meble te były chętnie kupowane przez turystów europejskich, licznie odwiedzających w XIX wieku. Inkrustacja jednostkowa, w przeciwieństwie do wielu innych, powielanych wielokrotnie, a opartych na jednym wzorze. Plastycznie wykonane zakończenia poręczy.