drewno lipowe, polichromowane, wys. 71cm

Polska, 1 tercja XVIII w.
Rzeźba Matki Boskiej z Dzieciątkiem, stanowiąca pierwotnie główny
element nie zachowanego feretronu, ujęta została jako Immaculata
(Niepokalanie Poczęta). Zgodnie z tym - ukształtowanym w XVI-XVII w.
typem ikonograficznym - Madonna depcze glob ziemski oplatany przez
węża symbolizującego grzech. Pierwotnie w lewej ręce trzymała zapewne
kwiat lilii - symbol Niepokalanego Poczęcia. Na prawej ręce Matki
posadowione zostało półnagie Dzieciątko z tkaniną przerzuconą przez
biodra, z rękoma zgiętymi w geście chwytania długiego krzyża procesyjnego,
jakim pierwotnie przygważdżało węża. Szata Marii ma charakter królewski:
na długą przepasaną suknię narzucony został płaszcz z gronostajowym
kołnierzem spięty na piersiach owalna broszą. Głowę Marii zdobiła
pierwotnie metalowa (zapewne) korona. Opracowanie rzeźby nie jest zbyt
wyrafinowane choć zastosowana tu maniera, zwłaszcza barokowy,
umiarkowanie ekspresyjny modelunek draperii, typy fizjonomiczne
i ukształtowanie fryzur pozwalają datować ją na pierwszą tercję XVIII wieku.