Kwiaty, 1947

akwarela, kredka litograficzna czarna, papier; 41,5 x 29,5 cm (w świetle passe-partout);
sygn. l. d.: W.Strz (kredką);
obraz przed konserwacją.

Władysław Strzemiński to niewątpliwie jeden z najwybitniejszych twórców awangardowych 1 poł. XX w. W trakcie studiów w moskiewskiej Akademii Sztuk Pięknych miał możliwość spotkać się bezpośrednio z konstruktywistami (m.in. Władimirem Tatlinem), suprematystą Kazimierzem Malewiczem. Doświadczenia twórcze zebrane podczas pobytu w Moskwie czy Witebsku oraz nieustająco prowadzona korespondencja z innymi artystami pozwoliła na rozwój unistycznej teorii sztuki Strzemińskiego, która wykraczała poza sztuki wizualne obejmując również architekturę oraz typografię. Kolejnym, przełomowym dziełem Strzemińskiego była jego wykładnia sztuk plastycznych „Teoria widzenia” sformułowana w 1948 roku. Jak pisze Irena Kossowska: „W latach 1948 1949 Strzemiński namalował cykl obrazów solarystycznych zwanych powidokami światła, utrwalających optyczne wrażenia wywołane spojrzeniem na słońce”. Ostatecznie została ona opublikowana po śmierci artysty w 1958 roku.
Oferowana praca, zapewne pochodzi z lat 40. XX w. [1947], co mogą potwierdzać notatki Zofii Baranowicz na analogicznych pracach artysty. Sugeruje to zatem powstanie prezentowanej akwareli w zbliżonym czasie, co ukształtowanie się teorii widzenia Strzemińskiego. Figuratywne przedstawienie kwiatów zostało pokryte barwnymi plamami czystych kolorów, które nie są przypadkowe, co już w tych przedstawieniach przywodzi na myśl „powidoki” po spojrzeniu w ostre słońce. Opracowane na podstawie: Irena Jakimowicz, Witkacy Chwistek Strzemiński. Myśli i obrazy, Warszawa, 1978; culture.pl/pl/tworca/wladyslaw-strzeminski (dostęp: 26.01.2020.)