AUTOPORTRET II, z cyklu: LIMITED EDITION, 2015

skan 3D, druk cyfrowy na poliestrze; 270 x 270 cm;
nakład: AP;

Wystawiany:
-) Królicza nora, Galeria Sztuki Wozownia, Toruń, 2017, (solo show); -) Instytucja sztuki, Galeria Miejska Arsenał, Poznań, 2016.
Literatura:
- Kwartalnik Rzeźby Orońsko, nr 1-2/2017, Natalia Cieślak, Znikający trickster. O twórczości Damiana Reniszyna;
-) Magazyn SZUM, nr 16, str. 190-191, Daga Ochendowska, Damian Reniszyn, Królicza nora;
-) Instytucja sztuki, Galeria Miejska Arsenał, Poznań 2017, (katalog wystawy);
-) Woof Woof Arf Arf, magazyn artystyczno-naukowy, nr 3 grudzień 2016, Czarna dziura, Uniwersytet Artystyczny w Poznaniu.

W 2014 roku uzyskał dyplom na Wydziale Rzeźby i Działań Przestrzennych Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu. W tym samym roku otrzymał Główną Nagrodę podczas 34. edycji Konkursu im. Marii Dokowicz - Najlepsze Dyplomy UAP. Obecnie jest doktorantem na macierzystej uczelni (Interdyscyplinarne Studia Doktoranckie na Wydziale Komunikacji Multimedialnej). Wykładał w School of Form w Poznaniu. Mieszka i pracuje w Poznaniu i Warszawie.
Rzeźbiarz, tworzy obiekty, fotografie, instalacje multimedialne i wideoperformanse. W swoich realizacjach zwraca uwagę na odbiór sztuki zmysłem dotyku. Podejmuje krytykę funkcjonowania instytucji sztuki oraz praktyk wystawienniczych.
Analizuje sytuacje z pozoru bezsensowne i niepotrzebne, czyniąc z nich punkt wyjścia do budowania obiektów.
Laureat nagród i wyróżnień: 2016 - Finalista WOOF WOOF ARF ARF; 2014 - Finalista WOOF WOOF ARF ARF; 2014 - Finalista NIE/SAMOWITE, Galeria STARTER, Warszawa; 2014 - Finalista 10. Międzynarodowego Festiwalu Sztuki Wizualnej inSPIRACJE; 2013 - I Nagroda w konkursie na projekt i realizacje statuetki Nagrody Publiczności, Teatr Polski w Poznaniu; 2013 - Wyróżnienie Jury w kategorii portfolio, Festiwal Artystyczny MARKET ART; 2012 - Wyróżnienie Specjalne Jury w konkursie UNTOUCHABLE, Mediations Biennale.
Wybrane wystawy indywidualne: 2017 - Królicza nora, Galeria Sztuki Wozownia, Toruń; 2014 - NOWY INTERAKCJONIZM, Salon wystawienniczy Rarytas, Poznań (z Justyną Olszewską); 2013 - (NIE)AKTYWNIE, Teatr Polski w Poznaniu.
Wybrane wystawy zbiorowe: 2017 - Przesilenia, BWA Katowice ; 2017 - Poznań Design Festiwal, Nowa Gazownia, Poznań; 2017 - Interplay, Schafhof - European House of Art, Freising, DE; 2016 - Dotyk, BWA Bydgoszcz; 2016 - Instytucja sztuki, Galeria Miejska Arsenał, Poznań; 2016 - Dotyk, BWA Kielce; 2016 - Sprawdzam!, BWA Jelenia Góra ; 2015 - Rewitalizacja, Centrum Rzeźby Polskiej Orońsko; 2015 - Przejścia Graniczne, Galeria Biała, Lublin; 2015 - Klasycy i adepci polskiej sztuki performance, ASP, Katowice; 2015 - ‘’.’’, Galerii Szara Kamienica, Cracow Gallery Weekend KRAKERS; 2015 - (Nie) dotykaj!, Centrum Sztuki Współczesnej Znaki Czasu, Toruń; 2014 - 34. Konkurs im. Marii Dokowicz, Galeria Miejska Arsenał, Poznań; 2014 - NIE/SAMOWITE, Galeria STARTER, Warszawa; 2014 - EKSTREMA, inSPIRACJE, Miejska Galeria Sztuki 13 MUZ, Szczecin; 2014 - Mdłości, Miejska Galeria Sztuki 13 MUZ, Szczecin; 2014 - Mdłości, Galeria Sztuki Wozownia, Toruń; 2013 - Market ART, Galeria SŁODOWNIA+1, Poznań; 2013 - Festiwal Wiosna Młodych, Centrum Kultury Zamek, Poznań; 2012 - UNTOUCHABLE, Mediations Biennale Poznań.

O Autoportrecie II z cyklu LIMITED EDITION Natalia Cieślak pisze:
"(…) Performerskie wcielenie Reniszyna stoi przede wszystkim w centrum jego ostatnich realizacji, w których zaczął flirtować z nowymi technologiami. Cykl Limited Edition (2015) składa się z szeregu prac stworzonych przy użyciu skanowania i druku 3D.
(…) W Autoportrecie II dochodzi do całkowitego spłaszczenia wizerunku jego ciała, które zostaje rozczłonkowane, rozbite na fragmenty i wciśnięte w czarne tło. Kształty i kontury twarzy, rąk, nóg czy korpusu stają się zdeformowane, co przeczy idei (auto)portretu, mającego zachować pamięć o wyglądzie danej osoby. Obrazy te na pierwszy rzut oka zdają się być bliskie pracom Aliny Szapocznikow, składającym się na Zielnik (1972) -cykl odlewów sylwetki Piotra, syna rzeźbiarki. Poliestrowe odciski, mimo „sprasowania”, zachowywały jednak reliefowe jakości, których u Reniszyna brak z racji zastosowanego przez niego medium. W autoportretach artysty próżno szukać również obecnej u Szapocznikow biologicznej metafory: zamiast unifikować się z naturą, odwołał się on do aspektu płynnego przechodzenia między fizyczną realnością a wirtualnością przestrzeni cyfrowej. (…)"
Natalia Cieślak
(fragment tekstu z katalogu do wystawy Instytucja sztuki, Galeria Miejska Arsenał, Poznań)