Henryk Siemiradzki (1843-1902)

Z dziewięćdziesięcioma trzema illustracyami w tekście, dziesięcioma heliograwiurami, dwoma kolorowemi facsymiliami szkiców olejnych i portretem.
Warszawa-Kraków 1904. Nakład i własność Gebethnera i Wolffa; 34 x 27 cm; oprawa wydawnicza sygowana suchym tłokiem: "KAROL WÓJCIK INTROLIGATOR KRAKÓW" oraz: "WARSZAWA GEBETHNER I WOLF KRAKÓW G. GEBETHNER I SP.", poza tym sygnatura czerwoną naklejką z drukiem wypukłym: "H. ALTENBERG KSIĘGARNIA I SKŁAD NUT LWÓW, HOTEL EUROPEJSKI", płótno z tłoczoną sygnaturą artysty na licu oraz
fotografią jego wizerunku umieszczoną w wytłoczonym i złoconym kole, złocona tytulatura na grzbiecie, 10 tablic w technice heliograwiury w tym 2 rozkładane i 2 barwne autotypie.
Stan zachowania: minimalne przetarcia i plamki, poza tym stan bardzo dobry.

Jedyna polska monografia Henryka Siemiradzkiego z reprodukcjami jego obrazów w graficznej technice heliograwiury.
Heliograwiura - rodzaj graficznej techniki druku wklęsłego, zbliżony do akwatinty, polegający na fotograficznym przenoszeniu obrazu na płytę metalową (najczęściej miedzianą) i wytrawienie za pomocą emulsji światłoczułej w ten sposób by miejsca najjaśniejsze stworzyły najpłytsze zagłębienia. Wynaleziona w 1879 r. Druk odbywa się w specjalnej prasie ręcznej. Heliograwiura rozpowszechniona w XIX w. została wyparta później przez rotograwiurę, gdyż heliograwiura jest metodą drogą i bardzo czasochłonną. Heliograwiurę stosuje się tylko wtedy, gdy trzeba stworzyć niewielką ilość kopii o bardzo wysokiej jakości.