Sztylet starożytny, o trójkątnej głowni

z obustronną ością centralną, graniastą w przekroju, ozdobioną u nasady głowni kabłączkiem; rękojeść w formie listwy z zagiętymi krawędziami tworzącymi z obu stron wgłębione korytko (pierwotnie wypełnione okładzinami z rogu, drewna, kości lub kamienia); głowica rękojeści kwadratowa, ugięta łukowato, dekorowana drobnymi rowkami;
brąz, odlew „na wosk tracony”; dł. 31,1 cm, szer. u nasady 5,4 cm.
Iran północno-zachodni, 2 poł. II tysiąclecia p. n. e (lub X-IX w. p. n. e.).
Broń tego typu pochodzi ze znalezisk archeologicznych w rejonie Marlik, Hasanlu i Kalar-Daszt. (Opis na podstawie opinii archeologa - p. Antoniego Mierzejewskiego).